Sam termin pirotehnika vodi poreklo iz starogrčkog jezika i pojmova pyros što znači vatra i tehnos što znači umetnost.
Bukvalno prevedeno, pirotehnika je umeće spravljanja i kontrolisanja vatre. Pirotehnika, naravno, vuče korene još iz pradavnog doba pronalaska vatre koja je upotrebljavana u predistoriji. Između ostalog, vatra je primenjivana u pojedinim poganskim obredima.
Novija istorija pirotehnike zabeležila je jednu zaslužnu osobu, svešteno lice Berthlod Scwarz (Niger Berchtoldus). Postoje ukazi da je on približno 1354. godine pronašao barutni prah. Predanje govori da je “Crni Berthold“ stvarno postojao i vršio eksperimente na temu raznih eksplozivnih smeša.
Osim toga, poznato nam je i da su se te materije primenjivale u Kini i drugim područjima Orijenta. Prvi projektili pokretani su pomoću šalitre (KN03) bez ikakvih dodataka u Kini u Istočnoj Aziji (približno 500 god. pre nove ere). Kinezima je u to doba bilo poznato i čišćenje pomoću šalitre. Takođe, bila je primenjivana i u zapaljivim smešama – sneg iz Kine ili kineska so.
Područje Mediterana – Grčka, Vizantija i Arabija za šalitru je saznalo tek polovinom trinaestog veka. Hemijski opiti rađeni sa NaCI i NaCO3 pružali su neodgovarajuće razultate. KN03 u vodi iz mora nije bio čist i bilo je neizvodljivo primeniti ga za vatrometne smeše, zbog visoke higroskopnosti. Peloponeski ratovi 428 godine pre nove ere “umetnost vatre“ pronašla je još jednu svrhu – paljenje brodova neprijateljske strane. – 360. godine pre nove ere desio se prvi opis zapaljivih smeša, a u njima je bilo borovine, lana, sumpora, smole i tamjana. Kada je barut iskorišćen u namene razonode, veoma ubrzo je nastupila i upotreba u ratnim sukobima. Ne postoje precizni podaci o tome koje godine je upriličen prvi vatromet na nekom slavlju. Najstarije svedočanstvo na ovu temu potiče iz 1439. godine, ukazuje na samostalni karakter vatrometa u smislu dizajnerskog elementa, a reč je o firentinskom Ivanjskom festivalu.
“Pirotechnia“ je knjiga autora Vanocccio Biringuccio, prva koja se bavila samo temom vatrometa, a izdata je približno 1450. godine.
1506. godine na teritoriji Nemačke upriličen je prvi “dokumentovani“ vatromet, u znak poštovanja prema caru Maksimilijanu. Na jezeru Constance pojavio se brod sa tri bureta sa više od tri stotine pirotehničkih naprava, i vatromet je obavljen.
Isprva se radilo o prizemnim vatrometima (takozvanim Baroknim) koji su asocirali na bojeve ili sećanja na okupiranje naseljenih mesta.
Kako je vreme prolazilo, ljudi su shvatili da pirotehnika može vrlo lepo da posluži i za dobijanje scenskih efekata za različite predstave.
U Versaju su 1674. godine prvi put primenjene rakete kao vatrometni efekti, u doba vladavine Luja Četrnaestog, a tada je u isto vreme lansirano 5 hiljada raketa.
1709. godine u slavu danskog kralja podanici su iscenirali ruiniranje utvrde na Elbi sa čak 150 hiljada upaljenih raketa. Prvi vatromet usklađen sa muzikom napravljen je u čast okončanja Austrijskog rata 1749. godine. Muziku je spremio lično Georg Fridrih Hendl, pod nazivom “Muzika za kraljevski vatromet“. Nikolo Servandoni se pola godine bavio dizajnom za ovaj vatromet. Ali, spektakl se umalo okončao tragično, zato što je usled izvedbe došlo do paljenja većeg dela scene.
Dolaskom devetnaestog i dvadesetog veka počelo se podrazumevati da se svako veće slavlje ulepšava vatrometom. Barokni i prizemni vatrometi postali su “prevaziđeni“ i novo vreme je donelo sve savršenije vatromete – velike, električno aktivirane i vatromete kojima se upravlja putem kompjutera. Došlo je do novih pravila i u dužini trajanja vatrometa. Stari su imali višečasovno trajanje, a savremeni uglavnom traju do pola sata, ali sa mnogo više ispaljenih efekata. Trajanje srednjih vatrometa je prosečno 5 do 8 minuta, a ispali se 800 do 1000 efekata različitih kalibara.